آدمها
بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند
پر از حس های خوبند
پر از حرفهای نگفته اند
چه هستند، هستند
و چه نیستند، هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی هایشان
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرهم به هر زخم است
از راه دور هم دوستت دارم
برای او که بسیار دوستش دارم
کاش اینجا بودی و می توانستم هر آنچه را که بر دلم سنگینی می کند را درنگاهت زمزمه کنم. نه!... اگر بودی می دانم باز هم تنها سکوت می کردم. بعضی چیز ها را نمی توان بر زبان راند...
مثلا پچ پچ گل های باغچه عشق و یا راز دلدادگی من به تو...
بعضی از حرفها همیشه پشت سکوت جا خوش می کنند. شاید میترسند سکوت را بشکنند و بعد از آن غروری را هم به مرداب فراموشی بسپارند.
نمی دانم...
شاید هم من جسارت نداشته باشم که در نگاهت خیره شوم و بگویم آنچه را نباید بگویم...
همان نبایدی که می دانم اگر تو بدانی لحظه ای از نازنینت جدا نخواهی شد...
و این می شود سر آغاز فردای نیامدهء جدائی...
تو بهتر می دانی منظورم از جدائی چیست. بارها من و تو از جدائی سخن گفته ایم و هر بار نیز اشک ریخته ایم در تاریکی و سکوت...
اما... باشد هیچ نمی گویم... سکوت می کنم... خوب من!
دیشب پا به پای آسمان گریستم. می دانم... در این شهر پر از خاکستر از باران خبری نبود اما آسمان دل نازنینت بارانی بود...
آسمان دل من، به هوای دل شکستهء شقایق می گریست ..
و چشم بیمار من، به هوای روح پاک مریم گونهء تو...
می خواستم آنقدر اشک بریزم که با قطرات آن بتوانم غم دوری از تو را حل کنم.
اما غم دوری از تو آنقدر عظیم بود که حتی با بارش آسمان هم حل نمی شد چه رسد به اینکه...
می دانم شاید قسمت این بوده که تو آنجا باشی و من اینجا...
شاید قسمت این بوده که، دل من هم همان جا، پیش تو جا بماند...
من نمی دانم چرا دلیل ناکامی در هر آرزو را، به حساب قسمت می گذاریم!
وقتی تو خود می خواهی آنجا باشی و من خود نمی توانم از اینجا دل بکنم،
این وسط قسمت چه سهمی دارد؟!
زمانی که از ابتدای آفرینش، سرنوشت من و تو با جدائی نوشته شده است،
دیگر تقدیر چه گناهی دارد. شاید سهم قسمت این است که، قبل از اینکه من و تو را عاشق هم کند، عاشق فرارکرد...
عاشق فرار از دلهای عاشقمان...می دانم باز هم می گویی قسمت را فراموش کن. جدائی را از یاد ببر ...
اما می دانم زمانی که به جدائی می اندیشی، باز هم نگاهت از اشک تارمی شود. اما... بهترین من! نازنینت همه را می داند همه را...
تنها نمی داند که چرا سهم ما از سرنوشت دوری شده است...
تنها نمی دانم که اگر قرار بر این بود که تو با نازنینت نمانی پس چرا آمدی...
چرا میهمان دلش شدی و بعدصاحبخانه و بعد دل نازنینت را در کوله بارت گذاردی و با خود بردی؟...
بارها به این اندیشیدم که ای کاش، هیچگاه دل به تو نداده بودم؛ اما بعد پشیمان شدم. آخر اگر دل به تو نداده بودم که تا حالا بارها جان داده بودم. لبخند بزن...نازنینت دل داده است تا جان نبازد...
میدانم که باز هم در خیالت به این می اندیشی که چگونه باور کنی دختری را که دلش را به تو بخشیده است...
می دانم باز هم به نتیجه همیشگی می رسی! مهم نیست. مهم این است که دل من آنجاست... می دانم رسم امانت داری را به جا می آوری...
باورت می شود که نازنینت به تو بیشتر از خودش ایمان دارد؟... می دانم باور می کنی...
بروی نوشته هایم عطر یاس پاشیده ام تا شاید، باز تو را به یاد من بیندازد...
اگر دوست نداری بگو تا بعد از این عطر هر گلی را که تو دوست داری برویشان بپاشم...
سلام من را به تمام نگاههای دور و برت برسان
درد مرا چه کسی میفهمد؟
درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند
سخته بالا بروی ،ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سرسره ها می فهمند
یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند
افسوس که نگاهت را پنهان کردی
وتو به من یا د دادی که آرزوهایم را پنهان کنم ودر
سوگ نرسیدن به آنها فقط سکوت کنم
یکم به کفشات نگاه کن
هیچ وقت به کفشات نگاه کردی؟
دوهمراه دو عاشق با هم کثیف میشن
با هم تمیز میشن با هم با اب بارون خیس میشن
اگه یکیشون نباشه اون یکی زندگی براش بی معنی میشه
ای کاش ما ادما یکمی از کفشامون یاد میگرفتیم
خداجون کمکم کن ...
خدا جون میشه تو امشب منو تو بغل بگیری
بگی اروم توی گوشم دیگه وقتشه بمیری
خدا جون میگن تو خوبی مثه مادرا میمونی
خداجون میشه یه کاری بکنی به خاطر من؟
من میخوام که زود بمیرم اخه سخته زنده موندن
خدا جون تو تنها هستی میدونی تنهایی سخته
زنده بودن یا مردن من واسه اون فرقی نداره
خدا جون میخوام بمیرم تابشم همیشه راحت
ولی عمر اون زیاد شه حتی واسه یه ساعت
یاد بگیرید
نگاه کن تا محبت کردنو یاد بگیری!
خدایی الان گربه هم بیاد اینا باز به هم محبت میکنن!
یذره خوبه یاد بگیریم
هان ای دل عبرت بین
از دیده عبر کن هان..
بیا بریم ...
گاهی دلم میخواد وقتی بغض میکنم خدا از آسمون بیاد پایین اشکامو پاک کنه دستمو بگیره
وبگه:اینجا ادما اذیتت میکنند؟بیا بریم........
شب نم
شبنم به روی گل ؛
طراوت به همراه دارد و زیبایی ...!
شب نم ِ چشم من اما ؛
از فراق حکایت دارد و تنهایی ...!
سیلابی شده ؛
بلای جان خنده هایم ...!
خاموش خواهد کرد ؛
این نم ؛
کم کم ؛
شمع زندگیم را ؛
اگر نیایی ...!
محتاج کمی زندگی
همیشه
به واژه هایم حسادت کرده ام
که با تو چشم در چشم می شوند
و من
به قرینۀ یک شعر
از خیال تو حذف می شوم !
..............
........
.....
...
..
.
خدایم میدانم که هستی....لطفا خودت را نشان روزهایم بده...
محتاج کمی زندگی شده ام....
عشق
واژه هایم را ...
از دهان ... دو ماهی عاشق می دزدم
و بر آب می نویسم ...
با حبابهای درشت ... که : دوستت دارم
و آب ... هزار آینه میشود ...
بر تکرار دوست داشتنم
می بینی ... می بینی که ماهیها ...
چگونه از دهانشان ...
عشق می طراود ؟!
هر چه می نوشند ...
هر چه ... می نوشند ...
تشنه ترند ...
بر ... دهان یکدیگر
حبابها ... کوتاه و بلند ...
نجوای عاشقانه ایست ...
که بر ذلال آب ... می نگارند
راستی ... عشق را ...
چگونه می توان نوشت ؟!
زندگی
زندگی...
دفتری از خاطره هاست...
یک نفر در دل شب٬یک نفر در دل خاک...
یک نفر همدم خوشبختی ماست
یک نفر همسفر سختی ماست
چشم تا باز کنیم٬عمرمان میگذرد...
ما همه همسفریم...
.......
...
دلتنگی...
کاش می شد دلتنگی ها را به تصویر کشید...
کاش می شد اشک ها و فریاد ها را در قالب رنگ ها و خطوط و اشکال مختلف روی صفحه ای سفید و خالی از هیچ رسم کرد...
آن گاه شاید فریادمان در رنگارنگ صفحه ای سرشار از سکوت محو می شد...
باید دلتنگی ها را لغت به لغت حفظ کنم..باید اشک ها را جایگزین فریاد کنم..باید دلتنگی ها و اشکهایم را با باران بیامیزم...
اما کجاست باران؟چرا نمی توانم باران را فرا بخوانم؟چرا بر شیشه ی پنجره ی لحظات تنهایی ام نمی کوبد تا سکوتم را برای لحظه ای بشکند؟؟؟
وحالا اینجا٬در میان تردیدی از جنس سکوت ٬شاید دست نوازشگری میجویم تا اشک هایم را پاک کند و برایم از امید بگوید...امیدی برای زندگی یا شاید...«مرگ»!!!
کاش خدا آغوشش را برای اشکهایم می گشود...کاش اشکهایم آنقدر بی صدا نبود...
آه٬باران...
چرا نمی توانم در توغرق شوم؟چرا نمی توانم دلتنگی هایم را با اشکهایم به باد بسپارم
چرا دست نوازشگر خدا را بر قلب همیشه خسته ام احساس نمیکنم؟
خسته ام...
خسته از تمام لحظاتی که با دلتنگی گذشت٬بدون هیچ تلاشی برای زندگی....
کاش زندگی ام آنقدر بیهوده نبود...کاش زندگی ام مال خودم بود...
زندگی چیست؟؟تلاشی بیهوده برای پی بردن به تمام چیز هایی که پس از مرگ خواهی فهمید...
وآنان که صبر کردند برنده اند؟؟
بگذار تمام دنیای روی سرم خراب شود...
بگذار حتی زندگی پس از مرگ هم مال برنده ها باشد..
کاش می شد شهرم را برای همیشه ترک کنم...کاش می شد تمام نگاه های آشنا را برای همیشه فراموش کنم..کاش جایی بودم که تمام آشناها برایم غریب بودند..و تمام نگاه ها نا آشنا..
خدایا!سهم من از زندگی چیست؟اتاقی که فضای آن را موسیقی غریبی پر می کند٬که سکوت در آن جاری؟
پس وسعت بیابان هایت برای چیست؟
کاش حتی گوشه ای از آن بیابان های وسیع و خالی از هیچ کس و هیچ چیز مال من بود...
نه...
دنیا آنقدر ها هم سخاوتمند نیست...
کاش تمام دنیا در یک لحظه متوقف می شد٬و من نیز.....
...............
..........
......
....
...
..
.
عاشقتم
برای او که بسیار دوستش دارم
کاش اینجا بودی و می توانستم هر آنچه را که بر دلم سنگینی می کند را درنگاهت زمزمه کنم. نه!... اگر بودی می دانم باز هم تنها سکوت می کردم. بعضی چیز ها را نمی توان بر زبان راند...
مثلا پچ پچ گل های باغچه عشق و یا راز دلدادگی من به تو...
بعضی از حرفها همیشه پشت سکوت جا خوش می کنند. شاید میترسند سکوت را بشکنند و بعد از آن غروری را هم به مرداب فراموشی بسپارند.
نمی دانم...
شاید هم من جسارت نداشته باشم که در نگاهت خیره شوم و بگویم آنچه را نباید بگویم...
همان نبایدی که می دانم اگر تو بدانی لحظه ای از نازنینت جدا نخواهی شد...
و این می شود سر آغاز فردای نیامدهء جدائی...
تو بهتر می دانی منظورم از جدائی چیست. بارها من و تو از جدائی سخن گفته ایم و هر بار نیز اشک ریخته ایم در تاریکی و سکوت...
اما... باشد هیچ نمی گویم... سکوت می کنم... خوب من!
دیشب پا به پای آسمان گریستم. می دانم... در این شهر پر از خاکستر از باران خبری نبود اما آسمان دل نازنینت بارانی بود...
آسمان دل من، به هوای دل شکستهء شقایق می گریست ..
و چشم بیمار من، به هوای روح پاک مریم گونهء تو...
می خواستم آنقدر اشک بریزم که با قطرات آن بتوانم غم دوری از تو را حل کنم.
اما غم دوری از تو آنقدر عظیم بود که حتی با بارش آسمان هم حل نمی شد چه رسد به اینکه...
می دانم شاید قسمت این بوده که تو آنجا باشی و من اینجا...
شاید قسمت این بوده که، دل من هم همان جا، پیش تو جا بماند...
من نمی دانم چرا دلیل ناکامی در هر آرزو را، به حساب قسمت می گذاریم!
وقتی تو خود می خواهی آنجا باشی و من خود نمی توانم از اینجا دل بکنم،
این وسط قسمت چه سهمی دارد؟!
زمانی که از ابتدای آفرینش، سرنوشت من و تو با جدائی نوشته شده است،
دیگر تقدیر چه گناهی دارد. شاید سهم قسمت این است که، قبل از اینکه من و تو را عاشق هم کند، عاشق فرارکرد...
عاشق فرار از دلهای عاشقمان...می دانم باز هم می گویی قسمت را فراموش کن. جدائی را از یاد ببر ...
اما می دانم زمانی که به جدائی می اندیشی، باز هم نگاهت از اشک تارمی شود. اما... بهترین من! نازنینت همه را می داند همه را...
تنها نمی داند که چرا سهم ما از سرنوشت دوری شده است...
تنها نمی دانم که اگر قرار بر این بود که تو با نازنینت نمانی پس چرا آمدی...
چرا میهمان دلش شدی و بعدصاحبخانه و بعد دل نازنینت را در کوله بارت گذاردی و با خود بردی؟...
بارها به این اندیشیدم که ای کاش، هیچگاه دل به تو نداده بودم؛ اما بعد پشیمان شدم. آخر اگر دل به تو نداده بودم که تا حالا بارها جان داده بودم. لبخند بزن...نازنینت دل داده است تا جان نبازد...
میدانم که باز هم در خیالت به این می اندیشی که چگونه باور کنی دختری را که دلش را به تو بخشیده است...
می دانم باز هم به نتیجه همیشگی می رسی! مهم نیست. مهم این است که دل من آنجاست... می دانم رسم امانت داری را به جا می آوری...
باورت می شود که نازنینت به تو بیشتر از خودش ایمان دارد؟... می دانم باور می کنی...
بروی نوشته هایم عطر یاس پاشیده ام تا شاید، باز تو را به یاد من بیندازد...
اگر دوست نداری بگو تا بعد از این عطر هر گلی را که تو دوست داری برویشان بپاشم...
سلام من را به تمام نگاههای دور و برت برسان
عشقش را باور نکردم
پسر به دختر گفت اگه یه روزی به قلب احتیاج داشته باشی اولین نفری هستم که میام تا قلبمو با تمام وجودم تقدیمت کنم.دختر لبخندی زد و گفت ممنونم
تا اینکه یک روز اون اتفاق افتاد..حال دختر خوب نبود..نیاز فوری به قلب داشت..از پسر خبری نبود..دختر با خودش میگفت :میدونی که من هیچوقت نمیذاشتم تو قلبتو به من بدی و به خاطر من خودتو فدا کنی..ولی این بود اون حرفات..حتی برای دیدنم هم نیومدی…شاید من دیگه هیچوقت زنده نباشم.. آرام گریست و دیگر چیزی نفهمید…
چشمانش را باز کرد..دکتر بالای سرش بود.به دکتر گفت چه اتفاقی افتاده؟دکتر گفت نگران نباشید پیوند قلبتون با موفقیت انجام شده.شما باید استراحت کنید..درضمن این نامه برای شماست..!
دختر نامه رو برداشت.اثری از اسم روی پاکت دیده نمیشد. بازش کرد و درون آن چنین نوشته شده بود:
سلام عزیزم.الان که این نامه رو میخونی من در قلب تو زنده ام.از دستم ناراحت نباش که بهت سر نزدم چون میدونستم اگه بیام هرگز نمیذاری که قلبمو بهت بدم..پس نیومدم تا بتونم این کارو انجام بدم..امیدوارم عملت موفقیت آمیز باشه.(عاشقتم تا بینهایت)
دختر نمیتوانست باور کند..اون این کارو کرده بود..اون قلبشو به دختر داده بود..
آرام اسم پسر را صدا کرد و قطره های اشک روی صورتش جاری شد..و به خودش گفت چرا هیچوقت حرفاشو باور نکردم